Het bereiken van een zeker leeftijd heeft zo zijn voordelen: bij het lezen van de naam van Alex Savelli, ging er bij mij, heel ver ergens, een lichtje branden en het kostte me wel enige moeite om uit te vissen waarvandaan ik die naam wel mocht kennen. Ik ben namelijk niet meteen een kenner van de Italiaanse scene, maar toch: ik kom wel eens ergens en het overkomt mij niet vaak dat ik een stad bezoek zonder een lokale platenwinkel binnen te duiken. Zo komt het dan weer dat ik ooit, in het prachtige Bologna een LP kocht van een mij verder onbekende groep, van wie de plaat echter in de winkel gedraaid werd. Navraag bij de man achter de toonbank leerde me dat het om de band Pelican Milk ging, waarvan toch wel ene Alex Savelli de spilfiguur was, zeker. Intussen -we schreven destijds het gezegende jaar 2001- heeft de man er al wel een en ander opzitten, maar hier duikt hij dus op, met aan zijn zijde een semi-akoestisch trio, dat de fijne naam “Nostress” draagt en waarmee hij nu al een zevental jaar het podium deelt.

De plaat werd helemaal live opgenomen in de Tower Studios in Bologna, eigenlijk een oude toren, die omgebouwd is tot culturele ruimte, net voor de uitbraak van Corona en het plan was ze uit te brengen en er vanaf de prille lente mee te gaan toeren. Toen kwam echter dat verdomde virus en zagen we met z’n allen hoe erg het in Italië huishield en hoezeer het de mensen platsloeg en in psychische toestanden deed belanden, die je zelfs je ergste vijand niet toewenst. En dus besloot Savelli de plaat uit te brengen tijdens fase 2 van de lockdown, omdat het net dan is, dat mensen het meest behoefte hebben aal muziek en andere kunstvormen.

Een paar van de tracks herken ik van op de LP waar ik het daarnet over had, maar tenzij ik me vergis, zijn er dat slechts twee of maximum drie en de overige negen of tien songs zijn nieuw(er) en je kunt de plaat omschrijven als een verzameling melodieuze rocksongs, hedendaags van klank, met nochtans geregeld een uitstapje naar de psychedelica van de sixties en seventies, zoals het geval is in afsluiter “Ariaz”. De seventies domineren ook opener “See You Later”, dat drijft op een heerlijke, funky baslijn. Voor “No Choice” grijpen de muzikanten naar een bluesy toon, zoals je ‘m ook wel eens bij The Doors kon ontwaren, terwijl ik bij “By My Side” onwillekeurig aan de Allmans moest denken, in mijn oren nog altijd allesbehalve verkeerd.

Halverwege de plaat komen we bij wat voor mij, na ampele beluistering, het hoogtepunt van deze 51 minuten muziek is: een in jazzy, dwingend reciterend ritme gedrenkte “The Seaside First”, waarin zowel de vergeefse tocht van de mensheid als de manier waarop we met zijn allen bezig zijn ons eigen leefmilieu te verknallen aan bod komen. Hele straffe song, met een prachtige scat-solo als toetje, waarin de diversiteit van stijlen van Savelli en zijn maats worden aangetoond. Ik moet nog wijzen op de goeie kwaliteit van de Engelstalige teksten en op het knappe artwork van deze uitgave -geen uitzondering bij Radici Music- en bij wijze van besluit de gouden raad formuleren om tenminste één keer naar deze hoogst interessante combinatie te gaan luisteren. Dat u geen Italiaans kent, is voor een keer geen enkel bezwaar!

(Dani Heyvaert)